Týndu skjölin hans Guðlaugs

Ein helsta vonarstjarna Sjálfstæðisflokksins, Guðlaugur Þór Þórðarson, er í svolitlum bobba. Svo virðist sem valdamikil klíka innan flokksins hafi horn í síðu kauða og vilji af öllum mætti koma honum frá völdum, helst úr stjórnmálum. Guðlaugur Þór er nú sakaður af sínum eigin flokksmönnum um að hafa notað ólögmæta flokkskrá í framboði sínu í prófkjöri flokksins í Reykjavík.

Nú veltir maður því fyrir sér, svona upp úr þurru, hvort alvöru valdabarátta sé í uppsiglingu í einum stærsta flokk landsins. Hvers vegna er svona stórum hópi sjálfstæðismanna illa við Guðlaugg Þór og sjá menn framá að borgarfulltrúinn ungi geti leitt listann því þótt Guðlaugur hafi ef til vill ekki svindlað, verður orðsporið límt fast við hann og hans feril.
Rétt eins og það skiptir engu hvort Paul McCartney hafi lamið Heather Mills eða ekki...erfiðara er að kveða niður almannaróm en skógarelda í Kaliforníu.

Listasaga hundrað og einn

Í þessari frétt RÚV var sagt frá fjögurra manna hópi nemenda í leiklistardeild Listaháskóla Íslands sem klipptu skapahárin af ungri konu, báru hana í kjölfarið útá skólalóðina þar sem einn þeirra meig yfir hana. Þetta var síðan kallaður gjörningur og átti að vera til marks um ljótleikann í lífinu.

Listir eru ákaflega merkilegt fyrirbæri. Sér í lagi þær sem þrífast inná söfnum. Á tímum þar sem allt er leyfilegt í ástum og listum veltir Mundos því fyrir sér hvort að listamenn séu með slíkum gjörningi ekki á villigötum þegar þeir vilja ögra umhverfinu. 

Hið vestræna nettengda samfélag hefur séð allt. Fólk með tölvu hefur tækifæri til að sjá bandarískan mann hálshöggvin af uppreisnarmönnum í Írak. Hægt er að sjá nauðganir, pissuklám, dýraklám, misþyrmingar, barnaklám,morð, bílslys, limlestingar, slagsmál, fótbrot með tiltölulega lítilli fyrirhöfn. Með því að míga yfir samnemenda sinn er einfaldlega verið að tala inní samtímann en ekki ögra honum. Hef hugmynd nemendanna hefur verið að sýna hversu dofnir aðrir eru, af hverju yfirvaldið greip ekki inní nú eða samborgarinn heppnaðist gjörningurinn með glæsibrag.

Maður rúnkar sér á netinu fyrir framan heiminn og það er kallað klám. Sami maður tekur upp sömu iðju á listasafni og það er kallað gjörningur. Ef enginn bendir honum á þesssa þversögn hefur gjörningurinn heppnast, ekki er lengur hægt að hneyksla fólk, fá það til að glenna upp augun heldur stara allir á listamanninn og kippa sér lítið upp við athæfið.

Hugsið ykkur hins vegar ef fólki væri boðið uppá líkamsmeiðingar, hópkynlíf á sviði og jafnvel morð í Listasafni Íslands og þegar her sófalistamannanna (þessir sem eru á öllum opnunum og svo skemmtilega vill til að þar er alltaf ljósmyndari) mætir til að athuga hvort verkið hneyksli sig, sem það myndi vafalítið ekki gera, stæði maður með pípuhatt og tilkynnti að ekkert yrði af þessu en í staðinn myndi Amina leika nokkur létt lög af nýjustu plötu, eitthvað sem myndi hneyksla listaelítuna og ögra. Eitthvað sem listamenn eiga að gera, að ögra sínu nánasta umhverfi.