Samúræjar Alfreðs

Á elleftu öldinn var Japans-keisari varinn af flokki manna sem kallaðir voru Samúræjar. Þessir hermenn háðu sína hildi af hörku en heiðarlega. Siðferði þeirra og styrkur hefur orðið mörgum innblástur á síðustu og verstu stundum en frammistaða þeirra í bardögum hefur verið haldið lifandi í kvikmyndum á borð við Last Samurai og Seven Samurais eftir Kurosawa. Að ógleymdum öllum þeim skáldsögum sem hafa beina eða óbeina tilvísun til lifnaðar-og hugsunarháttar Samúræjanna.
Samúræjar Alfreðs eru nú með sverðin sín á lofti, eru komnir með blóðbragð í munninn eftir sigur gegn Túnis í dag. Og óneitanlega læðist að manni sá grunur að stemningin í herbúðum liðsins sé sú að ógnvænlegar stórþjóðir með stórskotalið í hverju horni gætu ekki grandað þeim.

Íslenska landsliðið sýndi styrk sinn fyrir alvöru í dag.  Alfreð Gíslason veit hvað hann er að gera. Og leikmenn efast aldrei eina sekúndu um ákvarðarnir hans og hvergi má sjá taugatitringing á aðgerðum sínum.
Liðið sýndi á móti Frökkum að það er meira en bara gott. Það er heilsteypt, það er skynsamt og það er tilbúið að fórna sér fyrir málstaðinn.

Sem verður ekki sagt um öll lið og nægir þar að benda á lið Dana. En danskir leikmenn hafa látið hafa eftir sér að liðið geti vel orðið heimsmeistari. Sá draumur er að breytast í martröð eftir tap þess gegn Króötum.

Alfreð: „Gríðarlega mikilvægur sigur“